fal krótkich
Encyklopedia PWN
nadajnik radiokomunikacyjny, nadajnik radiowy,
urządzenie, w którym są wytwarzane drgania elektr., emitowane przez antenę (po zmodulowaniu sygnałem przenoszącym informację) w otaczającą ją przestrzeń, w postaci fal radiowych.
zjawiska wywołane rozproszeniem, odbiciem, załamaniem i rozszczepieniem promieniowania elektromagnetycznego na gazowych składnikach powietrza, aerozolach atmosferycznych, kroplach wody i kryształach lodu, a także zakrzywianiem się drogi światła przy przejściu przez warstwy powietrza o różnej gęstości.
radiotelegrafia
rodzaj telegrafii, w której do przesyłania sygnałów telegraficznych wykorzystuje się fale radiowe (gł. krótkie, niekiedy średnie);
[łac.-gr.],
Röntgen, Roentgen, Wilhelm Conrad 
, ur. 27 III 1845, Lennep (obecnie część m. Remscheid), zm. 10 II 1923, Monachium,
fizyk niemiecki.
, ur. 27 III 1845, Lennep (obecnie część m. Remscheid), zm. 10 II 1923, Monachium,
rozkład natężenia promieniowania rentgenowskiego w zależności od długości fali (lub częst.), otrzymywany za pomocą spektrometru rentgenowskiego;
zanik sygnału, ang. fading,
telekom. osłabienie lub stłumienie sygnału dochodzącego do odbiornika z nadajnika fal radiowych;
